Tekst en foto: Soukaina Benamar
“Tijdens de eerste lockdown heb ik me enorm verveeld, zeker toen ik niet naar school kon gaan. Ik miste mijn meester en vriendinnen. Dat was geen leuke periode. Samen met mama en papa keek ik dan naar het journaal, maar soms begreep ik er niet veel van. Ik ben dan ook nog maar negen jaar. Toch probeerden ze thuis mij uit te leggen wat voor virus corona is en waarom het belangrijk is dat we onze handjes geregeld wassen. Plots droegen de mensen ook op straat mondmaskers en kon ik niet naar oma en opa. Daar was ik een tijdje verdrietig van. Het leek wel of ik zat te dromen of naar een spannende film keek. Gelukkig volgden er wel wat versoepelingen.
Ik was dan ook enorm blij toen de regering vertelde dat ik terug naar school zou kunnen gaan. Eindelijk kon ik terug naar mijn vriendinnen. Een bezoekje aan oma en opa, kan jammer genoeg vandaag nog altijd niet. Dat is moeilijk, maar ik weet dat de minister dat heeft beslist om hen te beschermen. Soms bel ik hen op om te vragen hoe het gaat en af en toe stuur ik mijn tekeningen op.
Misschien krijgen ze straks hun prikje tegen corona en kan ik dan wel langsgaan. Het eerste wat ik dan zou doen, is hen een dikke kus en knuffel geven, want dat heb ik toch wel gemist. Hopelijk kan ik in de zomer ook op vakantie gaan naar Marokko. Enkele familieleden wonen daar en normaal bezoek ik hen elk jaar. Nu is dat toch wel al bijna twee jaar geleden. Ik hoop hen deze zomer te kunnen vastpakken en samen heel wat leuke dingen te doen. Nu moet ik nog even doorbijten en mij aan de coronamaatregelen houden. Hopelijk zijn we er snel vanaf.”