Tekst en foto: Tom Bouwmans
Wat doe jij het eerste ná corona? Of beter, wat als je Philip Lammens heet? Of eigenlijk Philip Filip Lammens (geen grap). Wat als je dan ook nog eens teert op exorbitant vreemde feestjes, maar die moet missen. Dan is het voor de hand liggend dat dát het eerste is dat je zal herpakken: een feestje. De euforie die de komst van ongebonden vrijheid vergezelt, verpakken in absurditeit. Dat kan Philip wel.
Hoe dan wel?
“Het grootste tuinfeest geven allertijden – de drie voorgaande evenementen van worstelfestijn tot slinger-eens-uit-een-boom-feest indachtig. Ik heb er al redelijke goede gegeven, met zelfgebouwde glijbaan en brandende hoepel, maar deze moet ongezien zijn. Vrienden en vrienden van vrienden. Of vreemden die na het opkomen van de zon tot vrienden zijn verworden. De aankleding deze keer heel basic: bakken bier, muziek en dan zal het op zijn eigen losbarsten. Ik hoef niet langer de regie in handen te nemen; de verdrongen passie van de menigte zal als kickstart werken. Gewoon, vreemde gezichten. Nieuwe mensen zien. Ik vraag me af of er zelfs gebabbeld zal worden. Ik denk het niet. We hebben niks om over te spreken, maar vanaf die avond wel. Het gaat gewoon kraken, wellicht ook sidderen. Ja, sidderende lijven that’s it.”