Anton Hunink
Tekst en foto: Anaïs Dockx
“Ik ben Anton Hunink en ik ben 25 jaar. Omdat ik rechten studeer in Brussel zit ik daar op kot, maar ik ben afkomstig van Maaseik. Het eerste dat ik wil doen wanneer de coronacrisis is afgelopen, is samenkomen met veel mensen. We hoeven daarom niet per se meteen een feestje te bouwen. Ik wil gewoon weer met veel mensen kunnen samenzitten, samenleven, samen zijn. Daar heb ik momenteel toch wel het meeste nood aan. Dat zou ik dan doen met verschillende vriendengroepen, omdat ik mijn familie in de weekends wel nog zie. Ik zou ook graag voor een bepaalde tijd wat minder gestructureerd willen leven. Alles is nu veel te gestructureerd omdat de dagen van ’s ochtends tot ’s avonds gepland zijn. Je weet telkens wat je zal gaan doen en hoe het zal eindigen, alle dagen lijken op elkaar. Er zijn geen onverwachte momenten of wendingen meer zoals vroeger. Dat stoort mij het meeste, want het mooie aan student zijn is net dat je soms opstaat zonder te weten waar de dag je zal brengen. Na de les bij je vrienden aansluiten op café om de volgende ochtend wakker te worden met barstende hoofdpijn, dat vind ik ultieme vrijheid. Zoiets kunnen we al een jaar niet meer ervaren. Ik denk dat ik alles even overboord wil gooien en die structuur een tijdje wil laten varen.”