Toen we deze opdracht kregen had ik zin om naar Wallonië te gaan. Er was wel een probleem, in het geval van deze opdracht een vrij groot probleem. Ik had geen flauw idee waarover ik een artikel zou kunnen schrijven of wie ik zou interviewen. Vele weken zat ik vast in het idee dat ik niemand zou vinden om te interviewen en dat ik geen interessant onderwerp zou vinden voor het artikel. Doordat ik in deze gedachtegang was gesukkeld raakte ik daar ook moeilijk uit. En eind mei kwam steeds dichter en dichter en dat hielp niet echt.
Mijn vrienden hadden bij het begin al gezegd dat we naar Bergen zouden gaan, maar ik wou initieel naar Namen. Ik had niks tegen Bergen en dacht dat kan nog interessant worden, maar ik was toch niet 100 procent overtuigd. Daarom bleef ik zoeken naar iets anders. Het was ook niet op een heel actieve manier dat ik dat deed, toch was ik opzoek en dat was het belangrijkste
In april stuitte ik op een YouTube-video over de Lingotto fabriek van Fiat in Turijn, Italië. In die video, van de YouTuber The Tim Traveller, ging het erover dat Lingotto een van de drie fabrieken ter wereld is dat een test circuit op het dak heeft. Je raadt het nooit, maar een van de drie staat in ons Belgenlandje. De laatste van de drie staat in Argentinië. The Tim Traveller is dan een beetje later afgereisd naar Nessonvaux om daar een video te maken over de Imperia fabriek. Toen ik die video keek was ik meteen geïnteresseerd en dacht ik dit is hét.
Ik begon traag, maar gestaag aan mijn research. Op dat punt zat ik ook in de eindfase van JP2. Via mijn research kwam ik terecht bij Danny Mosbeux. Hij is een man die opgroeide in de vallei van de Vesder en het verhaal van de fabriek zeer goed kent. Zijn vader, nonkel en tante werkten allemaal in de fabriek van Imperia, dat was hoe het ging in elk gezin. Mosbeux is een expert op het vlak van de Imperia fabriek. Dat werd ook bevestigd toen ik de schepen van Ruimtelijke Ordening een mail stuurde in verband met de site. Hij zei mij dat ik best contact opnam met meneer Mosbeux.
Nadat ik mijn onderwerp en persoon had gevonden was het moeilijkste aspect de afspraak regelen met meneer Mosbeux. Ik had dan wel een persoon, maar die persoon reageerde niet en dat is niet zo handig. Ik mailde hem, geen reactie twee dagen later stuurde ik hem via Facebook een bericht, weer geen reactie. Maar de schepenen had mij wel zijn telefoonnummer gegeven. Toen ik na dagen van geen reactie hem een SMS stuurde kreeg ik eindelijk een teken van leven. Op dit punt was mijn stressniveau al vrij hoog wegens geen antwoord van dé bron en een naderende deadline.
30 mei 2024
Op donderdag 30 mei mocht ik dan langsgaan bij hem. Ik werd hartelijk ontvangen in zijn huis in Fraipont, het gehucht naast Nessonvaux en deel van de gemeente Trooz. Zijn kleinkinderen waren er ook en voor het interview kon beginnen moest ik eerst helpen nog met het wiskunde huiswerk van een zijn kleinzonen. Ik was niet echt de geknipte persoon daarvoor, dus begonnen we maar aan het interview. Na een kort maar boeiend interview, bracht hij mij naar de fabriek van Imperia. Onderweg toonde hij mij verschillende dingen die vernietigd waren door de overstroming en hoe hoog het water daar in 2021 stond.
Toen we bij de fabriek aankwamen was het aan het gieten. Helaas moest ik op dat moment de auto verlaten. Ik deed mijn regenjas aan en trok gretig foto’s van het gebouw dat in een erbarmelijke staat verkeert. Het voelde wel gek om op zo’n “mythische” plek te komen. De plek was voornamelijk mythisch omdat ik er al weken over aan het lezen was.
Toen ik voldoende foto’s had genomen ging ik vlug naar het station om aan mijn terugreis te beginnen. Tragisch genoeg stond mijn trein stond mijn trein al aan het perron van het station. Er was wel een vrij groot probleem, ik stond op spoor 1 en de trein op spoor 2. Als een kieken zonder kop liep ik naar de brug om de sporen over te steken. Helaas hoorde ik de deuren dichtgaan en zag ik de trein vertrekken wanneer ik net aan de andere kant was.
Het regende nog steeds op dat punt. Ik moest nog een halfuur wachten in de gietende regen. De natuur zag er mooi uit, maar op dat moment zag het er iets te nat uit. Bovendien wou ik vooral niet voor een tweede keer mijn trein missen, dus bleef ik wachten. Gelukkig was de NMBS wel zo lief om afdakjes te installeren op de perrons, maar daar stopte de liefdadigheid. Want naar goede gewoonte had mijn trein 10 minuten vertraging, waardoor ik 40 minuten heb moeten wachten. Wanneer ik eindelijk op de trein zat, was ik zeer opgelucht dat het allemaal gelukt was.
Ik moet eerlijk zijn dat ik mij zwaar heb geërgerd aan de timing van dit project, zo vlak voor de examens. Maar ik zou liegen moest ik zeggen dat het mij niet heeft bevallen. Het is een ludieke manier om uit je comfort zone te komen, te oefenen op je Frans en om ons landje te leren kennen. Het is geen gemakkelijke opdracht, maar ik vond het wel een leuke opdracht.
Geef een reactie