Tijmen Govaerts: “In Brussel trek ik me niets meer aan van wat mensen denken” 

Tijmen Govaerts (31) is een van de meest beloftevolle acteurs van zijn generatie, met rollen in onder andere Putain, Girl en De Twaalf. Zijn band met Brussel, de stad waar hij zichzelf heruitvond, geeft hem een interessante kijk op wat er tegenwoordig speelt in de Vlaamse cultuur.

De jonge acteur begeleidt ons op zijn gemak naar een bankje onder de luifel achter het imposante Tour & Taxis-gebouw in Brussel. Een oude man rust er langs de kant van het water. Het is een rustige plek, midden in de stad, net afgelegen genoeg om even te ontsnappen aan de drukte, een plek die goed lijkt te passen bij de acteur die tegenover ons zit.
Govaerts groeide op in Mechelen en studeerde Woordkunst aan het conservatorium in Antwerpen. Hij bleef er nog tien jaar hangen, tot het tijd was voor iets nieuws. “Ik was wat uitgekeken op Antwerpen,” vertelt hij. “Brussel voelt vrijer, anoniemer. Ik voel me hier minder bekeken, minder verwacht.” Die behoefte aan vrijheid weerspiegelt zich ook in zijn omgang met stijl en kleding. Ooit nauwlettend bezig met hoe hij eruitzag in de ogen van anderen, voelt hij vandaag vooral rust op dat vlak. “De mening van anderen weegt veel minder zwaar. Wat ik leuk vind, neem ik over. Zo simpel is het.” 

Was acteren als kind al je grote droom?
Tijmen Govaerts: “Als kind was ik een enorme fan van Harry Potter en keek ik met grote ogen naar de films. Kinderen van mijn leeftijd acteerden en ik ontdekte wat ik ook wilde doen. Als puber verschoof mijn interesse meer richting muziek, waardoor dat idee wat naar de achtergrond verdween. Toch heb ik het nooit helemaal losgelaten. Ik wilde graag bezig zijn met muziek en voor de radio werken, maar op een of andere manier is het acteren dan toch terug op mijn pad gekomen. Ik begon audities te doen en kreeg zo mijn eerste rollen. Het was een lang vergeten droom die opnieuw in mijn leven is gekomen.”

Wat beschouw je als je eerste grote of betekenisvolle rol?
“Mijn eerste serieuze rollen? Dat zijn volgens mij de kortfilms die ik in het begin deed. Die zie ik als het echte begin van mijn carrière. In die beginperiode heb ik het vak van acteren écht leren kennen. Dat waren telkens maar een paar draaidagen en niet veel mensen bekeken deze films, maar voor mij zijn ze veel belangrijker dan om het even welke serie die ik daarna nog heb gedaan. Die eerste rollen hebben mij gevormd als acteur, daar is mijn passie voor cinema ontstaan.“

Waar let je op als je een nieuwe rol aangeboden krijgt?
“Ik denk dat we vaak onderschatten hoeveel invloed verhalen en beelden hebben op de wereld. Daarom vind ik het belangrijk om bewust na te denken over welke verhalen ik wil vertellen. Niet elk verhaal is het waard om verteld te worden. Tegenwoordig worden er veel films en series gemaakt die snel en gemakkelijk in elkaar zijn gezet, zonder echte inhoud. Daarom sta ik altijd even stil bij een nieuw project, of het nu gaat om een auditie of een rol die me wordt aangeboden. Het moet kloppen voor mij. Het verhaal en de boodschap, maar het moet ook gewoon leuk zijn om te doen. Zo ben ik nu bezig met het derde seizoen van De Twaalf, en die set voelt echt als thuiskomen. Ik sta daar met een groep vrienden. Dat maakt het werk zo bijzonder. Natuurlijk overweeg ik altijd wel alles. Voor mij is het essentieel dat films met liefde en aandacht worden gemaakt. In een wereld waarin alles steeds sneller moet gaan, geloof ik dat juist die zorg en traagheid iets waardevols opleveren.”

Hoe was het om deel uit te maken van een film als Girl? 
“In Girl speelde ik Lewis, de buurjongen van het hoofdpersonage. Het was een emotionele en heftige ervaring, maar wat mij vooral bijbleef, was de impact van de film op de wereld. Een film als Girl zet mensen aan het denken. Cinema kan ons laten praten over belangrijke onderwerpen zoals transpersonen, het leven en over de maatschappij waarin wij leven. Daar besefte ik het wel echt: cinema kan impact hebben.”

Ook in de Brusselse Streamz-reeks Putain heb je meegespeeld. Hoe ben je daar terechtgekomen? 
“Ik ken de regisseur, Deben Van Dam, en hij had mij vooraf gevraagd of ik het script eens wilde lezen. Als ik tijdens het lezen van het scenario botste op een personage dat bij me paste, wilde hij me die rol graag geven. Er waren eigenlijk weinig rollen waar ik mezelf in herkende, niets stond op mijn lijf geschreven. Toen ik hoorde dat de castings voor de serie begonnen, wilde ik daar wel aan meewerken. Het werd een open casting met jongeren uit Brussel. Ik heb twee jaar lang meegeholpen om jonge acteurs te casten. Uiteindelijk besloot Demen om een rol voor me te schrijven: Julian. Dat werd de meest bijzondere rol die ik tot nu toe heb gespeeld. Het was zeker een uitdaging, maar tegelijk ook een ontzettend leerrijke en mooie ervaring.”

Zijn er dingen uit je eigen leven in Brussel die je herkent in je rol in Putain?
“Ja, zeker en vast. Ik vind dat Putain er echt in geslaagd is om de absurditeit en de breedheid van de stad te vatten. Het feit dat het in Brussel heel goed kan gaan, maar ook super slecht. Wat ik cool vind is dat niet elk personage in de serie uit armoede komt. Dat toont mooi hoe de problematiek niet bij een bepaalde doelgroep aanwezig is, maar over het algemeen in Brussel. Dat heeft subtiliteit gebracht en veel nuance binnen die verhalen, ik vind dat we dat te weinig zien in Vlaanderen.”

Waar haal je je inspiratie? Wat zijn die films waar je zo naar opkijkt? 
“Ik hoop dat we een film kunnen maken die ook jonge mensen kan aanspreken. Ik denk dat dat tegenwoordig een uitdaging is. Films als Mommy van Xavier Dolan en Anora van Sean Baker inspireren me enorm. Het zijn films die heel veel energie hebben maar toch iets belangrijk vertellen. Ik hoop dat we dat kunnen bereiken. Dat de film op een manier entertainend is, maar dat je ook wel met een paar vragen achterblijft en je ook over het verhaal kunt over praten.”

Wat kunnen we binnenkort van je verwachten?
“Ik ben momenteel hard aan het werken aan mijn eigen film over ouderschap. Het verhaal draait rond twee jonge mensen van achttien die smoorverliefd zijn en besluiten dat ze een kind willen. Ik hoop dat we een romantische film kunnen maken zoals de films waar ik zelf inspiratie uithaal. Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van het verhaal. Over de casting denk ik ook al na, al is dat nu nog een uitdaging. De acteurs die we uiteindelijk zullen casten zijn nu ongeveer vijftien jaar oud. Als alles volgens plan verloopt, kunnen we de film binnen twee jaar draaien. We hebben wel ideeën van hoe die eruit zal zien, maar ik hoop dat we met de tijd en met het maken van de film mensen ontmoeten die de film mee zullen vormen tot wat die uiteindelijk wordt.”