Paars-wit herrijst voor stadsderby

Van bekerverdriet naar nieuwe hoop

Zaterdagavond 10 mei stond in het teken van revanche. Niet tegen Club Brugge, maar tegen de stilte na de storm. Een week na de verloren bekerfinale tegen blauw-zwart liep het Lotto Park opnieuw vol. De wedstrijd tegen stadsrivaal Union Saint-Gilloise werd door velen gezien als een nieuwe kans voor Anderlecht om de rug te rechten.

Al lang voor de aftrap hing er sfeer in de lucht, letterlijk en figuurlijk. Op het plein voor het stadion pompte een dj-booth, in samenwerking met de Ancienne Belgique, stevige beats door de boxen. Tegelijk vulde de geur van hamburgers, braadworsten en frieten de lucht. Supporters klonken op revanche met een pint in de hand, terwijl ze in paars-witte truitjes verzamelden als een blok achter hun ploeg.

Rollercoaster van emoties
De match begon meteen met spanning. Union kreeg al in de eerste minuten een uitgelezen kans om op voorsprong te komen na een toegekende penalty. Maar de supporters in het Lotto Park haalden opgelucht adem toen Ivanovic de bal naast trapte. Een vroege domper voor de bezoekers, en een eerste opsteker voor paars-wit.

Anderlecht nam daarna het initiatief en dwong meerdere kansen af, gesteund door een luid stadion. De sfeer bleef geladen, zeker toen Kasper Dolberg kort na rust leek te scoren. Het stadion ontplofte, voor even. Want na tussenkomst van de VAR werd het doelpunt alsnog afgekeurd wegens buitenspel. De frustratie was voelbaar in elke tribune.
Wil je de discutabele penaltyfase en de sfeer eromheen zien? Bekijk dan hier de video:

Union scoorde uiteindelijk halverwege de tweede helft. Ondanks een fel slotoffensief van Anderlecht bleef het 0-1. Geen drie punten, maar wel een avond die liet zien waarom voetbal zoveel emoties oproept, met alle hoogte- en dieptepunten erbij.

Fans blijven achter hun ploeg staan
Supporter Ferre Willems blikte na de wedstrijd terug op de verloren bekerfinale: “Het is ondertussen een week geleden, maar die bekerfinale doet nog altijd pijn. De ref was slecht en had geen grip op de wedstrijd. Die handsbal van Vanaken is altijd penalty, maar de ref gaf hem niet. Gelukkig zat de sfeer wel goed. Wij bleven maar zingen en die van Brugge hoorden we niet. Ook al stonden we achter, we bleven onze ploeg steunen tot het laatste fluitsignaal. Het kon zo mooi zijn om eindelijk nog eens een prijs te pakken, maar helaas.”
Wat de titelstrijd betreft, heeft Ferre zijn duidelijke voorkeur : “Ik hoop dat Union kampioen wordt. Club Brugge heeft onze prijs afgepakt, dus ik gun het hen echt niet.”

Genieten van elke match
Ook Julian De Keukelaire geeft zijn kijk op de wedstrijd: “De match was spannend, maar na de 0-1 zakte de sfeer wat in. De twee koppen deden hun best om het vuur erin te houden, maar het was moeilijk om de tribunes opnieuw aan te wakkeren. Op het einde hebben we de ploeg nog stevig gesteund, maar het mocht niet baten. Toch blijft de sfeer hier eigenlijk altijd sterk, zelfs na die ontgoochelende bekerfinale. We zijn niet voor niets de beste fans in België.”

Voor Julian De Keukelaire is het duidelijk waarom hij blijft terugkomen:”Dat is het mooie aan voetbal, mensen samenbrengen, een pintje hier, een hamburgertje daar. Het blijft bijzonder hoe een sport zo veel mensen kan verbinden. Daarom heb ik al tien jaar een abonnement. Ik geniet van elke match.”

Pintjes en discussies
Na het laatste fluitsignaal stroomden de supporters het stadion uit, maar de avond was nog lang niet voorbij. Rond de cafés in de buurt ging het leven gewoon verder, pintjes, discussies over de match en gelach tussen vrienden. De drie punten bleven uit, maar de warmte tussen de fans bleef. Want bij Anderlecht draait het niet alleen om winnen, maar om het gevoel van verbondenheid.