Zondag 6 april.
Het is net iets voor zes uur ‘s ochtends wanneer ik de Markt van Brugge op stap. De stad slaapt nog, maar achter al die historische gevels gonst het al van bedrijvigheid. De stad maakt zich op voor de startdag van de Ronde van Vlaanderen. Techniekers lopen op en af, hekken worden rechtgezet en de eerste vrachtwagens van de tv-ploeg rijden het terrein op.
Mijn job voor vandaag: toezicht houden op een cameraplatform centraal op de Markt. Ik sta op het houten platform, in het gezelschap van cameramannen van de VRT. De ploeg heeft voor mijn aankomst de camera’s al opgesteld en gericht op de plek waar straks de renners worden voorgesteld. Alles moet stabiel blijven voor de live-uitzending. Zelfs de kleinste beweging kan storende beelden opleveren. Mijn opdracht is dan ook duidelijk: zorgen dat niemand het platform betreedt of laat trillen.
De briefing om halfzeven is kort en bondig. We worden in groepjes ingedeeld en onze posities worden toegewezen. Ze leggen uit hoe we moeten reageren op nieuwsgierige toeschouwers of onverwachte situaties. Ondertussen zie ik hoe Brugge aan het ontwaken is.
Vanaf zeven uur verandert de sfeer. De eerste wielerliefhebbers betreden het plein, met dikke jassen, sjaals en volledig ingeduffeld, een enkeling houdt de Vlaamseleeuwenvlag in de hand. Brugge maakt zich op voor een volksfeest.
Rond acht uur stroomt de Markt vol. Kinderen zitten op de schouders van hun ouders, supporters zwaaien met spandoeken, wielertoeristen dragen trots hun ploegentruitjes. Ik blijf alert. Een paar keer spreek ik mensen vriendelijk aan wanneer ze nieuwsgierig het platform willen betreden. Sommigen begrijpen het meteen, anderen hebben een korte uitleg nodig.
Op het platform is het intussen een gecontroleerde drukte. Cameramensen volgen een strak draaiboek, stemmen hun posities af en zetten hoofdtelefoons op. Alles draait om de live-uitzending. Wanneer de renners het plein oprijden en het applaus als een golf over de Markt rolt, voel ik hoe de energie van het moment zelfs de vrieskou overstemt.
En dan, wanneer het peloton uiteindelijk vertrekt, laat ik mijn blik nog één keer over de Markt glijden. Mijn rol was klein, maar precies. En zonder dat ik het echt besefte, stond ik op het punt waar de koers de wereld in reed.
Meer verhalen
Isolde Van den Eynde: “Als je genuanceerd schrijft, word je al snel gezien als de slechte kant”
Layla El-Dekmak: “Ik ben niet neutraal als het gaat over onrecht”
KKOS blaast 50 kaarsjes uit