Ik ben Célia, ben 23 jaar en woon al vijf jaar samen met mijn zus in Brussel. We kwamen hier om te studeren en vormen sindsdien een klein team in deze grote stad. Zij is mijn thuis, waar we ook zijn. We delen een appartement, onze zorgen, ons eten en vooral veel lachbuien.
Zelf zit ik in de master Journalistiek aan Ihecs. Vandaag kreeg ik feedback op een podcast die ik maakte over de dekolonisatie van publieke plaatsen. Mijn leerkracht vond het publiceerwaardig. Ik vond dat natuurlijk superfijn om te horen en ben het komen vieren hier op terras met een vriendin.
Mijn dagen zijn gevuld met studeren, koffiedrinken en af en toe verdwalen in de stad. Maar het fijnste moment van de dag? Dat is wanneer ik thuiskom en mijn zus zie. Dan ploffen we samen in de zetel, praten we over alles en niets, of kijken we gewoon even in stilte naar de lucht.
We zijn zo verbonden dat we zelfs dezelfde tattoo hebben: twee mannetjes die elkaar aankijken, met kleine sterretjes erbij. Haar versie staat op haar arm, de mijne op mijn enkel. De sterretjes herinneren ons aan vroeger, toen we samen onder de sterrenhemel lagen.
Eind juni ga ik met vriendinnen naar Marseille. Dat wordt zon, zee en zorgeloosheid.
Ik hou van de lente. Alles wordt dan lichter. De bloemen bloeien, de zon keert terug en het voelt alsof alles weer mogelijk is.
(Opgetekend door Yousra Akdad)
Meer verhalen
Uitgestelde koffie blijft uitgesteld in Brussel
“Not in my backyard”, er geraakt geen school meer gebouwd in Brussel
Droge lente doet Brusselse watervoorziening niet blozen