Hallo, mijn naam is Jousef Ziaeian en je kan me altijd vinden op de Grote Markt in het hartje van Brussel. Hier zit ik iedere dag al die mooie gebouwen op deze Grote Markt te tekenen. Ik ben zwaar gefascineerd door al die prachtige monumenten. In die 38 jaar dat ik al in België woon, hebben ze mij nog nooit verveeld.

Al sinds ik kind was, ben ik geobsedeerd door kunst. Ik studeerde zelf aan een kunstschool in Iran, mijn thuisland. Maar mijn ouders waren niet tevreden met mijn keuze voor een artistieke opleiding, ze waren bang dat ik geen geld ging verdienen daarmee. Mijn vader was een tapijtwever en had veel liever dat ik zijn atelier overnam wanneer hij dat niet meer kon. Maar wat mijn ouders vonden, kon me geen moer schelen en ik bleef verder studeren aan de kunstschool.
Toen ik 22 jaar was, besloot ik te vluchten uit Iran. Na een paar aanvaringen met het gerecht besloot ik dat het genoeg was geweest. Zo heb ik een aantal keren het aan de stok gehad met enkele politieagenten, omdat ik en enkele anderen een model aan het schilderen waren in een park. Volgens hen was ze “te naakt gekleed”. Iran was op politiek vlak ook niet al te stabiel, dus besloot ik te verhuizen naar een land waar ik me veiliger zou voelen. Het was belangrijk dat ik in een land terechtkwam waar ik me welkom voelde, waar ik snel geaccepteerd zou worden. Dat gevoel had ik heel hard met België, waar ik me al 38 jaar welkom voel.
Sinds mijn eerste ontmoeting met de beeldschone gebouwen op de Grote Markt ben ik er smoorverliefd op geworden. Al die jaren dat ik hier woon, hebben deze monumenten mij nog geen seconde verveeld. Naar mijn gevoel ga ik hier mijn hele leven kunnen zitten.
Ondertussen heb ik twee prachtige kinderen van elf en vijftien jaar oud. Mijn vrouw ben ik jammer genoeg enkele jaren geleden verloren aan kanker. Mijn jongste dochter lijkt ook de kunstmicrobe te pakken te hebben. Ze vertelde me dat ze later een kunstenaar wilde worden, net als haar vader. Ik zal haar dat nooit weigeren, omdat ik een betere vader wil zijn voor haar. Beter dan mijn vader ooit is geweest voor mij.
(Opgetekend door Stan Van Vreckem )
Meer verhalen
Uitgestelde koffie blijft uitgesteld in Brussel
“Not in my backyard”, er geraakt geen school meer gebouwd in Brussel
Droge lente doet Brusselse watervoorziening niet blozen