BK cheerleaden: waar teamspirit schittert

De zon schijnt fel, weerkaatsend op alle glinsterende pakjes en de glanzende pompons die in een kleurrijke waas bewegen.  De Philipssite in hartje Leuven bruist van leven en energie van atleten die klaar zijn op erop los te dansen en turnen. Op de omliggende grasvelden van het terrein oefenen de teams voor een laatste keer de choreografieën, met een breed publiek van trotse ouders, vrienden en vriendinnen.  Achter de bomenrij vliegen zelfs enkele meisjes de lucht in, geconcentreerd maar sierlijk. Het Belgische Kampioenschap Cheerleaden is begonnen, en iedereen is er klaar voor.

Welkom in de arena

Op de normaal stille zondag loopt het vol van lachende mensen in de Sportoase. Een menigte gaat massaal de trappen op naar de tribunes van de sporthal. Daar zien ze dat de basketbalzaal omgetoverd is tot een heuse arena, met twee grote matten in het midden.  Eentje voor Cheer, de groepen die grote stunten vertonen, eentje voor Performance Cheer, een discipline waarbij de focus ligt op dansen en choreografie. Het evenement wordt georganiseerd door de Belgian Cheerleading Federation (BCF), en zij maken er een echt spektakel van.

Van adrenaline tot applaus

Wanneer de show begint, wordt de hele zaal stil en worden de namen van het eerste team afgeroepen. Een luid gejuich barst los. In de categorie Cheer Coed tonen zowel jongens als meisjes hun talenten. Sterke bases jongleren flyers de lucht in alsof het niets is, één jongen tilt zelfs een meisje de lucht in op één hand, als het ware een levende totem. De jury kijkt aandachtig en bekritiseert elke beweging, terwijl het publiek angstvallig zijn adem inhoudt.

Ik zit ook op de tribunes, naast de moeder van één van de cheerleaders, Nathalie Rummens. Zij bevestigt deze angsten: “Als overbezorgde mama zit je natuurlijk met een bang hartje dat iets zou misgaan, zeker bij de gevorderde groepen met die spectaculaire stunts. Bij de gevaarlijke delen waar atleten in de lucht gegooid worden of ze met meerdere lagen een piramide vormen, ontsnapte er soms wel een beetje een uitroep van verbazing, of zelfs van angst.”
Natuurlijk is dit niet de enige emotie: “Ik voelde vooral heel veel trots. Voor haar inzet en prestatie, maar natuurlijk helemaal als blijkt dat ze dan een zilveren medaille behaalde. Amai, wat een mooi cadeau was dat, op Moederdag!”

Tussen teamwork en tumbling

Ik spreek ook met een van de atleten, Ianne Roobaert, en vraag haar naar hoe ze het BK ervaren heeft: “Ik voelde mij best zelfzeker, we waren al heel vroeg begonnen aan onze routine. Ik was ook zeker wel nerveus, maar eens je op die mat staat en je kan beginnen, dan leef je je echt volledig uit. Na afloop voelde ik me echt opgelucht, want het is wel een evenement waar je het hele jaar naartoe werkt.”
Haar team, de Falcons van KUL wonnen ook een medaille. “Dat was echt verbazend”, zegt ze. “We hadden vorig jaar ook meegedaan en toen hadden we geen medaille. Dit jaar waren er nog meer teams in onze categorie en dus had ik echt verwacht dat we geen podiumplaats zouden halen. Hoewel ik al een goed gevoel had bij onze routine, had ik niet echt heel veel hoop op een medaille. Om dan toch te horen dat jein die top drie ziet, dat is echt fantastisch.”