Mensen in Brussel: Lucy Mariën

Hallo, mijn naam is Lucy Mariën, ik ben 75 jaar oud en afkomstig van Tildonk. Ik heb dertig jaar in Brussel gewoond, maar ondertussen woon ik al meer dan twintig jaar in een dorpje in Frankrijk.

Mijn dochters wonen in Brussel en die kom ik af en toe bezoeken.  Ze zijn handelsingenieur en artieste van beroep. Mijn artistieke dochter ontwierp de vloer van de Beurs. Deze wilde ik graag nog eens gaan bekijken, maar we staan helaas voor gesloten deuren.

Ik was laborante en mijn man was dierenarts. Ik heb hem 27 jaar geholpen met de praktijk. Nadien hebben we veel gereisd. Mijn man is ondertussen een aantal jaar geleden overleden. Ik ben nu al dertien jaar alleen. Ik leef in de bergen en doe veel wandelingen in de winter. Ik geniet van elk moment. Het leven is zo kort, op een minuut tijd ben je er misschien niet meer.

Mijn man en ik deden zoveel samen. We hebben elkaar op jonge leeftijd leren kennen en sindsdien waren we onafscheidelijk. We zijn veertig jaar getrouwd geweest. Er waren ups en downs, maar dat is het plezante van het huwelijk. Het is moeilijk om één moment te kiezen. Iets wat ik wel leuk vond was dat we de laatste acht jaar van zijn leven met een caravan hebben rondgereden. Die momenten, die acht jaar dat we geen stress van het werk hadden, dat zijn die mooie momenten waarvan we konden genieten.

Nu reis ik veel minder, door Covid. Maar ik probeer het wel weer op te pikken. Vorig jaar bezocht ik nog Jordanië. Ik reis met een hele groep van zeven vrouwen. Ik heb hun leren kennen via de jeugdbeweging, de Chiro. Zaterdag vertrekken we voor een week naar het noorden van Frankrijk, naar Grigny La Côte d’Ivoire. Voor het moment kom ik regelmatig naar Brussel om mij dochters te helpen.

Mijn grote boodschap is om alles positief in te zien. Ik zeg dat aan mijn kinderen en kleinkinderen ook: “Meisje, als er een probleem is, er is altijd een oplossing. Je moet het positieve zien en niet klagen en zagen. Dat leidt tot niks.”
(Opgetekend door Helena Vanroose Van der Borght)