Alternatieve Pride in Brussel: een stem voor wie vaak vergeten wordt

In Brussel vond dit jaar een andere Pride plaats – één die niet draait om glitter, grote bedrijven of mainstream erkenning. Alternative Pride Brussels werd georganiseerd door en voor mensen die zich niet thuis voelen in de traditionele Pride: queer personen met een migratieachtergrond, mensen van kleur, vluchtelingen, mensen zonder papieren. Zij voelen zich vaak uitgesloten in de reguliere Pride-beweging, die volgens hen te wit, te commercieel en te weinig inclusief is. Daarom namen ze het heft in eigen handen.

Op het programma stonden gesprekken, performances en workshops die ruimte boden voor échte verhalen en gedeelde ervaringen. Eén van die workshops was een dragqueen-atelier, waar ik Deni Ayden mocht ontmoeten. Zij is een twintigjarige Koerdische dragqueen die als migrant uit Turkije naar België kwam. Tijdens ons gesprek vertelde Deni over het vinden van een plek in een wereld die niet altijd wil luisteren.

Dansen, zingen en springen maar vooral genieten
Een groepje jongeren danst op de beats van een lokale Palestijnse queer dj, terwijl er verderop Pride-vlaggen worden opgehangen. Midden in de straat trekt de wonderbaarlijke dragshow de aandacht. Er wordt gelachen, gejuicht, en af en toe ook geknuffeld.

Niet veel verder staat Deni Ayden (20), een trotse transgender vrouw in een traditionele, blauwe, Koerdische jurk. Ze leert traditionele Koerdische danspasjes aan, met een verwelkomende blik en handen in de lucht.
Voor mij is dit een brug tussen culturen. Ik ben Koerdisch én queer. Mensen denken vaak dat dat niet samen kan, maar hier ben ik! Dans verbindt,” vertelt ze. “Drag is voor mij een vorm van expressie en artistieke vrijheid. Ik toon wie ik ben, voor wie wil kijken.”

Eerste Belgische Pride:
“Ik voel me hier thuis”
 Wat verderop spreek ik Siren Talin (21), die met donkere make-up en glitter op haar wangen bij een “Drag Make-up”-stand staat.
“Dit is mijn eerste Belgische Pride. Ik ben nog maar recentelijk naar hier geïmmigreerd vanuit Turkije, waar de situatie heel wat anders is. Ik ben transseksueel, en dat is niet altijd oké of verstaanbaar voor de buitenwereld. Maar hier hoef ik niets uit te leggen. Niemand kijkt raar, iedereen hoort erbij. Het voelt zó bevrijdend.”

Of je nu komt om te dansen, te leren of gewoon om eens te kijken, Pride biedt een plek voor iedereen. Wat ooit begon als een protestmars voor gelijke rechten, is uitgegroeid tot een geweldig feest, zonder de strijd uit het oog te verliezen.

Alternative Pride: niet een aanvulling
Alternative Pride Brussels toonde aan dat Pride meer is dan een parade: het is een plek van verzet, verbinding en gemeenschap. Ver weg van commerciële belangen en oppervlakkige representatie vonden hier stemmen een podium die elders vaak overstemd worden.
Mensen als Deni Ayden, die met lef en zelfverzekerdheid zichzelf kunnen zijn zonder zich te verontschuldigen, herinneren ons eraan waarom deze ruimte nodig is – niet als aanvulling, maar als fundament van een inclusieve queerbeweging. Hier klonk een ander geluid: rauwer, eerlijker, maar bovenal echt.