Wintervakantie in lockdown

Nadat ik vier maanden Brussel onveilig had gemaakt, vertrok ik met mijn overvolle valies richting West-Vlaanderen om de laatste weken van 2020 thuis door te brengen. Een dikke twee uur later stond ik in Wingene.
door Livia Vande Walle

Veel tijd om te rusten had ik niet, want er stond weer een afspraak gepland om bloed te geven voor het Rode Kruis. Mijn moeder heeft mijn geboorte overleefd dankzij donorbloed, daarom wil ik dat nu schenken voor wie het nodig heeft. Met mijn ijzertabletten en een voldaan gevoel vertrok ik terug naar huis. De toon voor deze vakantie was gezet.

Opstaan om negen uur
Deze vakantie was meteen ook mijn eerste blokperiode aan de hogeschool en daar hielpen mijn ouders mij graag aan herinneren. Opstaan om negen uur, ontbijten, kiezen welk genre muziek ik deze keer zal luisteren en dan beginnen studeren. Elk uur een korte pauze en dan weer doorbijten. Dankzij dat ritme had ik na de eerste week  van de ‘vakantie’ al mijn vakken al volledig samengevat. Daardoor kon ik het de week erna wat rustiger aan doen.

Uiteraard was het nog steeds vakantie en moest er nog wat genoten worden ook. Daarom maakte ik bijna dagelijks een avondwandeling door Wingene. De vele lichtjes vulden me met warmte in deze toch wel koude dagen. Ik passeerde de kerk, waar ik binnen vlug even een boodschap van hoop schreef in het boek en een schietgebedje zei.
Vervolgens wandelde ik door het park terug naar huis. Ik kon het niet laten om Brugge, de stad die me na aan het hart ligt, nog eens te bezoeken. Mijn vriendin en ik wilden er de sfeer opsnuiven tijdens de Wintergloedwandeling. Jammer genoeg ontdekten we pas ter plaatse dat de aanvang van het evenement verplaatst was naar 20uur. Desondanks hebben we een prachtige wandeling gemaakt en heel wat kunnen bijpraten.

Koken was voor mij ook tijdens deze lockdown een ontspanning. Sinds de eerste lockdown heb ik al verschillende gerechten uitgeprobeerd, maar een simpele pasta blijft voor mij toch het beste!

Op 24 december mocht mijn broer 24 kaarsjes uitblazen. Uiteraard werd dat gevierd met bubbels in onze bubbel. Ook de jaarwisseling liet ik niet onopgemerkt voorbijgaan. Een vriendin en ik hebben samen in Brussel gevierd dat we dit zware jaar overleefd hebben.  Er was geen vuurwerk, maar de danspasjes van mijn bejaarde overbuur moesten zeker niet onderdoen. Na een avondje met wat te veel alcohol, begon ik op 1 januari aan mijn walk of shame doorheen Vlaanderen. Ik miste twee treinen, maar arriveerde uiteindelijk toch thuis om daar het feest verder te zetten. Ik las mijn nieuwjaarsbrief – een klaagzang over 2020 – voor en pakjes werden uitgewisseld. Voor ik het wist, lag ik in de zetel mijn roes uit te slapen. (Hier is geen beeldmateriaal van voor jullie eigen bestwil)

Zwaaien naar oma
De feestdagen waren voor sommige mensen heel eenzaam. Daarom bezocht ik vaak mijn oma in het woonzorgcentrum. Ik mocht niet binnen door de maatregelen, maar gelukkig woont ze op het gelijkvloers waardoor ik altijd even kon bellen terwijl zij aan het raam zat.
Toen ik weer naar huis ging, zag ik dat er heel wat heisa was in de kamer van het koppeltje waar ik altijd naar zwaai. Bij mijn volgende bezoek zag ik dat de man alleen zat naast de foto van zijn overleden vrouw. Met een krop in mijn keel zwaaide ik nog eens, maar voortaan zal alleen hij nog terugzwaaien.