Lidewij Nuitten gaat op zoek naar Mark

Lidewij Nuitten (28) werkt net geen tien jaar bij de VRT, waar haar carrière ook begon. Ze groeide op in Lier en studeerde Journalistiek aan de Erasmushogeschool in Brussel. Op 16 februari komt haar nieuwe programma Waar is Mark? uit. In dit programma gaat ze op zoek naar een van haar jeugdliefdes. Je raadt het al, Mark. Ze leerden elkaar kennen tijdens een sportkamp in de Kempen, toen ze beiden nog in de lagere school zaten.
door Femke Gillis • foto’s VRT

Herinner je je nog veel van je kindertijd? Of was Mark een uitzondering?
“Ik herinner mij best veel, maar allemaal specifieke momenten. Zelfs van het kamp waar ik Mark leerde kennen, herinner ik mij niet alles. Alleen twee specifieke momenten die bij wijze van spreken een paar seconden hebben geduurd. Op diezelfde manier herinner ik mij veel flarden van mijn jeugd. Twee jaar geleden ben ik al die momenten beginnen op te schrijven. In het geval dat ik later oud en dement word. (lacht) ”

Was je al uit de kast in het middelbaar?
“Neen, want ik was toen nog niet heel zeker. Als ik nu terugkijk op mijn middelbare schoolervaring waren er duidelijke signalen dat ik lesbisch was, maar soms kan je wel dingen voor jezelf verbergen. Of jezelf wijsmaken dat iets niet zo is. Ik was 23 toen ik uit de kast kwam, vrij laat dus.”

Hoe was het hoger onderwijs voor jou? Was je een ijverige student?
“Tijdens het middelbaar had ik ook goede punten, maar ik was geen typische strever. Toen ik Journalistiek studeerde, was dat anders; toen was ik wel echt een strever. Wanneer ik iets graag doe, wil ik dat echt goed doen. Ik denk dat ik bij mijn medestudenten ook wel die reputatie had. Versta me niet verkeerd, ik heb een geweldige studententijd gehad. Het was soms meer dan minder dat ik met een kater in de les zat. (lacht) Het is dus niet dat ik mij kapot blokte, maar ik was wel een perfectionist.”

Wat hoop je vooral nog te bereiken op professioneel vlak?
“Ik wil gewoon de dingen doen die ik graag doe. Als dat nog drie documentaires zijn waar ik met hart en ziel aan kan werken, ben ik blij. Er is wel één project dat ik heel graag wil afwerken, namelijk mijn project waarbij ik een familie gedurende tien jaar volg. Ik leerde deze familie kennen toen ik werkte bij Iedereen beroemd, mijn straat. Momenteel zit ik aan mijn vijfde jaar dat ik hen volg. Het is een soort levenswerk voor mij.”

Hoe heeft de coronacrisis jouw professionele carrière beïnvloed? Zijn er plannen die je had die door de pandemie niet konden doorgaan?
“Ik denk zelfs het omgekeerde. Het heeft mij professioneel megaveel opportuniteiten gegeven. Ik denk dat ik het beste tot mijn recht kom tijdens periodes van crisis. Het klinkt raar en het is ook raar om te zeggen, maar het is wel zo. Het voelt voor mij aan dat ik het meeste bijdraag tijdens die momenten van paniek. Alsof ik dan dingen kan maken die een soort troost bieden. Dat was ook nu het geval. Ik wou al lang iets doen rond de langste treinverbinding van het land. Corona heeft ervoor gezorgd dat dit uiteindelijk van de grond is geraakt. Ik ben hier dankbaar voor. Het is ook zo dat wanneer je weer even op tv komt, mensen terug wat meer mee zijn met wie je bent. Dit zorgt ervoor dat andere projecten ook makkelijker op poten komen te staan. Alles waar ik sinds maart aan heb kunnen werken, heb ik dus aan corona te danken.”

Je zegt dat herkenning helpt om nieuwe projecten op poten te krijgen. Word je vaak herkend op straat?
“In Brussel valt dit goed mee, omdat het grootste deel van de mensen Franstalig is en dus niet naar de Vlaamse televisie kijkt. In Vlaanderen word ik wel regelmatig aangesproken. Ik ben dan ook bewuster geworden van mezelf. Soms ga ik op een terras zitten in een marginale jogging en besef ik nadien dat ik dat beter toch niet meer doe. Zo vind ik mezelf soms in gênante situaties terug. Het ergste dat ik ooit heb meegemaakt, was toen ik op weekend was met mijn moeder. We waren aan de kust in Nederland en ik was de badge van onze hotelkamer kwijtgeraakt. Mijn moeder heeft nogal de neiging om te flippen over dat soort zaken en dat was toen niet anders. Nadat we klaar waren met tegen elkaar te schreeuwen in het midden van de lobby, hoorde ik een vrouw tegen haar man zeggen: ‘Dat is Lidewij van tv!’ Ja, dat was best gênant. Gelukkig kon dat koppel er mee lachen.”

Heb je soms het gevoel dat mensen een verkeerd beeld hebben van jou?
“Er zijn er wel een paar. Zo heb ik voor mezelf enorm het imago gecreëerd van het lieve, schattige buurmeisje dat tegen iedereen hallo zegt. Dat is ook wel zo, maar er zijn ook dagen dat ik gewoon slechtgezind ben en geen zin heb om tegen mensen te praten. Als iemand me dan aanspreekt, kan ik soms kort reageren. Mensen hebben vaak het idee dat ik altijd heel empathisch ben. Dit is niet altijd waar. Ik kan enorm meeleven met mensen die ik niet ken, maar in mijn omgeving vind ik dit vaak moeilijker. Ik heb vaak het gevoel dat ik meer apathisch ben tegenover hen. Tenslotte ben ik ook niet zo extravert als mensen soms denken. Tijdens de lockdown kreeg ik vaak te horen hoe erg dat wel niet moest zijn voor mij, maar ik heb eigenlijk weinig last gehad van eenzaamheid. Je zou mij perfect op een eiland kunnen droppen voor drie maanden.”